به نقل از «ایران اکونومیست»

خطر کاهش باروری مردان با یک داروی ضد افسردگی

تاریخ انتشار: ۱۷ بهمن ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۷۰۳۰۷۰۸

افسردگی، یک درد روانی رو به رشد در جهان است که تلاش‌های زیادی را در بین محققان برای کنترل اثرات آن در پی داشته است. اما در مطالعه‌ای جدید، پژوهشگران به اثرات نامطلوب یکی از داروهای این اختلال بر باروری مردان اشاره کرده‌اند.

به گزارش ایران اکونومیست، امروزه یکی از چالش‌های عمده بشریت، افزایش افسردگی و اختلال عملکرد جنسی ناشی از داروهای ضدافسردگی است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

افسردگی حالتی خلقی شامل بی‌حوصلگی و گریز از فعالیت یا بی‌علاقگی و بی‌میلی است و می‌تواند بر افکار، رفتار، احساسات و خوشی و تندرستی یک فرد تأثیر بگذارد و گفت‌وگوهای ذهنی را به وجود آورد. افراد افسرده می‌توانند احساس ناراحتی، اضطراب، پوچی، ناامیدی، درماندگی، بی‌ارزشی، شرمساری یا بی‌قراری داشته باشند و ممکن است  اشتیاق خود را در انجام فعالیت‌هایی که زمانی برایشان لذت‌بخش بوده، از دست بدهند.

به گفته محققان، افراد دچار افسردگی معمولا نسبت به غذا بی‌میل و کم‌اشتها شده، تمرکز خود را از دست می‌دهند، در به‌خاطر سپردن جزئیات و تصمیم‌گیری دچار مشکل می‌شوند، در روابط خود به مشکل برخورد می‌کنند و گاهی به خودکشی فکر کرده، قصد آن را پرورانده و حتی آن را عملی می‌کنند. اختلال افسردگی، ممکن است باعث بی‌خوابی، خواب زیاد، احساس خستگی و کوفتگی، مشکلات گوارشی و یا کاهش انرژی بدن شود. برای رهایی از این مشکلات، معمولا برای مبتلایان به افسردگی، طیف مختلفی از داروهای مختلف تجویز می‌شود. ولی این داروها خود می‌توانند مشکلات جدیدی را به مسائل این افراد بیفزایند.

در همین زمینه، یک مطالعه پژوهشی توسط محققانی از دانشگاه خوارزمی انجام شده است که در آن تاثیر نوعی داروی ضد افسردگی بر تولید سلول‌های جنسی نر و در نتیجه کاهش قدرت باروری مردان مورد بررسی قرار گرفته است.

در این تحقیق، سلول‌های سرتولی TM4 به عنوان سلول‌های بنیادی اسپرم‌ساز تحت تاثیر دوزهای مختلف داروی افسردگی موسوم به دولوکستین قرار گرفته و وضعیت آن‌ها مورد بررسی قرار گرفته است.

بر اساس نتایج به دست آمده از این تحقیق، داروی دولوکستین در یک الگوی وابسته به دوز و زمان، بقای سلولی را کاهش می‌دهد. این موضوع نشان از آن دارد که داروی فوق تولید سلول‌های جنسی نر را کاهش می‌دهد.

حدیث زینلی، پژوهشگر تکوین جانوری دانشکده علوم زیستی دانشگاه خوارزمی و همکارانش در این خصوص می‌گویند: «با توجه به داده‌های حاصله، داروی ضدافسردگی موسوم به دولوکستین با القای مرگ سلولی برنامه‌ریزی شده یا آپوپتوزیس در سلول‌های سرتولی TM4 می‌تواند به عنوان عاملی منفی و مخرب در پیشبرد اسپرماتوژنز یا تولید اسپرم در نظر گرفته شود».

آن‌ها افزوده‌اند: «از سوی دیگر، دولوکستین با افزایش سطح بیان ژن Cx43، نقل و انتقالات مولکولی توسط اتصالات شکاف دار را بین سلول‌های سرتولی افزایش داده و می‫تواند باعث انتقال سیگنال‌های پیش برنده آپوپتوزیس به سلول‌های دودمان اسپرماتوژنیک و در نتیجه کاهش کیفیت اسپرماتوژنز شود؛ پدیده‌ای که کاهش توان باروری را در مردان به همراه خواهد داشت».

این یافته‌های پژوهشی که نیاز به توجه بیشتر به اثرات نامطلوب برخی داروهای ضد افسردگی را مطرح می‌کنند، در «فصل‌نامه سلول و بافت» متعلق به گروه زیست شناسی دانشکده علوم دانشگاه اراک منتشر شده‌اند.

 

منبع: خبرگزاری ایسنا برچسب ها: باروری ، دانشگاه خوارزمی ، افسردگی ، داروی ضدافسردگی

منبع: ایران اکونومیست

کلیدواژه: باروری دانشگاه خوارزمی افسردگی داروی ضدافسردگی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت iraneconomist.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران اکونومیست» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۰۳۰۷۰۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

تولید دارویی که از دیابت جلوگیری می‌کند

به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از نیواطلس، این آنتی بادی مونوکلونال آزمایشی مانند یک سپر از آسیب به سلول های تولید کننده انسولین محافظت می کند و حتی در برخی موارد طول عمر این سلول ها را افزایش می دهد.

دیابت نوع یک زمانی روی می دهد که سیستم ایمنی بدن بیمار به سلول های بتا در پانکراس حمله می کند. این سلول های مهم انسولین تولید می کنند و بدون این ماده فرد نمی تواند سطح گلوکز خون را مدیریت کند که این روند یه تزریق مادام العمر انسولین منجر می شود و پیامدهایی برای سلامت فرد دارد.

اما محققان دانشگاه جان هاپکینز در پژوهشی جدید راهی نوین برای جلوگیری از آغاز دیابت یا حتی معکوس کردن آن در مراحل اولیه ابتلا یافته اند. یک داروی جدید به نام mAb43 که در حقیقت یک درمان آزمایشی است، برای مقابله با طیفی از بیماری ها نوید بخش بوده است.

آنتی بادی ها در حقیقت پروتئین هایی هستند که سلول هایی خاص و معمول پاتوژن های خارجی رابه یکدیگر پیوند می دهند تا آنها را از بدن پاکسازی کنند. واکسن ها به پروتئین سیستم ایمنی بدن آموزش می دهد تا در مقابل هدف های خاصی آنتی بادی تولید کند. آنتی بادی های مونوکلونال طوری مهندسی شده اند تا با یک هدف خاص بجنگند و به طور یک جا به عنوان واکنشی سریع به یک بیماری خاص مانند عفونت، به بدن منتقل می شوند. این نوع درمان هادر مطالعات اخیر برای مقابله با بیماری هایی مانندمالاریا، کووید۱۹ و غیره کارآمد بوده است.

در این موارد آنتی بادی ها طوری طراحی شدندتا سلول ها را از سیستم ایمنی بدن مخفی کنند. اما mAb43آنها را به پروتئینی کوچک که روی سطح سلول های بتا قرار دارد، پیوند می زندو سپس به عنوان یک سپر یا پوشش عمل می کند تا آنها را در برابر حملات سلول های ایمنی مخفی کند. هنگامیکه این دارو به طور مرتب مصرف شود، سلول های بتا را محافظت می کند و در نتیجه توانایی بیمار برای تولید انسولین نیز حفظ می شود. حتی اگر آسیب هایی به سلول ها وارد شده باشد، این سپر به سلول ها بتا فرصت می دهد تا بازتولید شوند.

محققان این درمان را روی ۶۴ موش مبتلا به دیابت نوع یک آزمایش کردند. موش ها پس از رسیدن به سن ۱۰ هفتگی ،هر هفته دوزهایی از این آنتی بادی را دریافت کردند و پس از ۳۵ هفته بدن تمام آنها عاری از دیابت بود. نکته جالب آنکه یکی از موش ها به طور موقت و پس از نمایان شدن علایم اولیه و قبل از دریافت آنتی بادی به این بیماری مبتلا شد. اما این موش هم پس از دریافت دوزهایی از دارو به مدت ۳۵ هفته درمان شد. همین امر نشان می دهد داروی مذکور می تواند روند ابتلا به دیابت را در مراحل اولیه ابتلا معکوس کند.

تمام موش هایی که این درمان را دریافت کردند تا پایان آزمایش (۷۵ هفته) زنده ماندند که در حقیقت طول عمر بیشتر موش ها نیز همین اندازه است. تحقیق مذکور هم اکنون با استفاده از آنتی بادی موش ها روی همین حیوانات آزمایش شده است. اما پژوهشگران تصمیم دارند در مرحله بعد نسخه انسانی این آنتی بادی را قبل از آزمایش بالینی توسعه دهند. اما یک مانع اصلی هنوز وجود دارد. آنتی بادی های مونوکلونال ممکن است برای مصرف گسترده گرانقیمت باشند.محققان امیدوارند با تحقیقات بیشتر هزینه آنها را کاهش دهند.

این تحقیق در ژورنال دیابت منتشر شده است.

کد خبر 6095397 شیوا سعیدی قوی اندام